Sołtys: Barbara Sadkowska
Powierzchnia: 1038 ha
Liczba mieszkańców: 815 (stan na 31.12.2019 r.)

Budowę pierwszego kościoła w Uściu Solnym należy łączyć z lokacją miasta na prawie niemieckim w r. 1360. Wiadomo, że parafia w zakolu Raby iWisły istniała już w XV w. Można więc wnioskować, że pierwsza świątynia w Uściu została zbudowana w połowie XIV stulecia i była kościołem filialnym parafii w Szczepanowie. Wiadomo ponadto, że parafia w Uściu w wieku XVII należała do dekanatu w Witowie. Zaś po I rozbiorze Polski Uście Solne znalazło się w granicach nowo utworzonej diecezji w Tarnowie. Wdiecezji tarnowskiej najpierw należało do dekanatu wojnickiego, a następnie do Radłowa. Od r. 1928 Uście wraz z sąsiednimi parafiami stanowi dekanat samoistny.
Uście Solne było niegdyś (zapewne do czasu rozbiorów Rzeczypospolitej) znaczącym miasteczkiem na wiślanym szlaku solnym, który przebiegał tędy z Bochni do Gdańska. "[...]Przedtem składem solnym, a teraz komorą celną i przewozem na Wiśle sławne". Na Wiśle, która do połowy XIX wieku płynęła szerokim korytem (korytami!) tuż koło Uścia, istniałyprzeprawy promowe. Mieszczanie, najczęściej utrzymujący się z roli, przemierzali szlaki handlowe hen, daleko poza swą miejscowość. Z Uścia Solnego wywodzili się kiedyś bardzo liczni,jak na owe czasy, studenci Uniwersytetu Jagiellońskiego. Z pewnością niemała w tym zasługa szkoły w Uściu, należącej do najstarszych w naszych stronach.
Już w XVII w. istniały w Uściu Solnym korporacje i bractwa rzemieślnicze, zwane cechami. Kwitło tu zorganizowane rzemiosło i handel. To stanowiło bazę pomyślności ekonomicznej icywilizacyjnej lokalnej społeczności.
Symptomy upadku Uścia Solnego jako miasta zaczęły się pojawiać już z początkiem XIX stulecia, wnet po przeniesieniu składu solnego i budowie portu rzecznego przez Austriaków w Świniarach.Jedynie dzięki zabiegom radnych status miasta Uścianie utrzymali do r. 1934, kiedy to w wyniku reformy administracyjnej w Odrodzonej Rzeczypospolitej powstała tutaj siedziba gminywiejskiej. Jakby w rekompensacie władze diecezjalne nowo utworzony w latach dwudziestych dekanat w zakolu Raby i Wisły nazwały uścieńskim.
Tak więc, gdy w przeszłości Uście Solne słynęło z przeładunku i handlu solą, zapewne obecnie słynie z urodzajnych gleb, pracowitości mieszkańców i pięknego kościoła.

Źródło: Kościół parafialny w Uściu Solnym, autor Ks. Jan Wilk, 1999 r.